Ademwerk wordt zeer persoonlijk beleefd. Ik zeg dit met nadruk omdat er vaak allerlei wilde ‘cowboyverhalen’ over worden geschreven. Het lezen van dit soort verhalen schept verwachtingen. Je kunt je dan niet echt meer openstellen voor wat er spontaan gebeurt. Het is beter er ‘blanco’ aan te beginnen zonder te streven naar bepaalde ervaringen of resultaten. Dan wordt het ademen één harmonisch geheel. Ademen is belangrijker dat wat er ook om ons heen gebeurt, ook al zijn we ons daar niet altijd van bewust. Als we niet meer ademen zijn we morsdood. Tussen de eerste inademing en de laatste uitademing speelt ons leven zich af. Vandaar dat inademen in verband wordt gebracht met leven en uitademen met dood. Met elke uitademing sterf je en met elke inademing wordt je herboren. Bij elke uitademing stroomt je oude leven naar buiten en bij iedere inademing stroomt een nieuw leven bij je naar binnen. Bij elke uitademing sterf je aan het verleden en bij elke inademing vindt hergeboorte plaats. Wanneer je elk moment moet sterven dan is er geen verleden meer, maar ook geen toekomst. Er is alleen het huidige moment en in dat ene moment sterf je en word je herboren. Dus wat mij betreft reincarneer je niet in een volgend leven, maar bij iedere ademhaling. Bij iedere ademhaling bloei je op. Dan word je opnieuw een kind zonder de last van het verleden en de angst voor de toekomst. Want angst ontstaat alleen door het verleden of door de toekomst. Het huidige moment is vrij van angst
